تکرار شو در من
بازتاب و باز آی
کایـــن تیـره ره
سد کرده عبور
فانوس شو چشمها را
درآر این پیراهن شب
که بس تنگ است به تن
پرده را بر بکش
وقت پرواز است
بشکن قفس ماه و ستاره
که آسمان دلش قناری میخواهد
تکــــرار شو در من
آغوشت را بگشای
کاین تشنه تـــــن
پر گشوده به نور وتنور
تکرار شو در من
فقط یکبار دگـــر
کاین پروانــــهء بی پیله
همی هـــوای بغل دارد

الهــــــهء درون من
گمگشته در بیخوابی شبها
سفرم در تو بی انتهاست
بیا با بالهایت
گیسوان تنهاترین مسافر را
شانه کن ، افشان کن
بیا دستی بکش بر شانه های
خسته ترین همسفر جاده و سنگ
ای بــوی نجیب برکه ها
یاد رُخت در آینه و آب
نقش خیال پرواز کبوتر یست
از تبار آرامش و صلح
که سحرگاهان از من گریزانست
و شامگاهان بر مژگانم می نشیند
لانهء قلبم را دریاب
بیا بنشین و بنشانم بر درفش سپیدت.

هشتمین روز از لـــنگر شهریور

بر کارونی گـرمگون و نیلگون

خورشید کـلاه کج کرده بود

و با نیشخندی آتشین

به تاول ِ ساحل سوخته  دست تکان میداد

در فاصلهء جهنم ظهر و تنور غروب

در عـبور عطر نخلهای آذین شده از رطب

در زوزهء دردآلود زنبورهایی که مرا می زادند

خلوت کوچه های متروک قدیمی

خاک تفیدهء شوشتر پیر

نمناک می شد از چشم کـودکی

جهیده از پیلــــهء خویش

که پر می آراست برای پریدن

آسمان بود وآن پـروانه

تیغ آفتاب بود و بال نبود

مات و مبهوت آن پرنده

که دل می سپرد به آن کلاه آتشین

نـــدائــی آشنا در قابـی تار و پنهان از قلب ملــــولــم مرا به ژرفای ابـــــدی خاطره می کشاند

عبوری غمگینانه از پستوی آرزوهای در باد رهــیده و گریستن بر آن شب بی ستاره

که آن پرندهء مهتابی در گوشم رازی را نجوا می کرد هنوز شانــه هایم از بارش بی امان آن پرواز گر عاشق نمناک است

و بیقرار به شاخه های سوگــــــواردرخت خشکیدهء خانه ام می نگرم

که مگربـاز شبی دگر بر آن بنشیند